segunda-feira, 25 de maio de 2009

Contemplativa femia


Así adondada, na branca concavidade
estática, co ollar en fite
permanece nas lentas horas deste serán
coma o calco dunha Venus
certamente bela!
Non pestanexa e é o acorde perfecto
dos enigmas que transcorren
que se proxectan no seu iris
Está queda e un obxectivo fixa a imaxe
no espello
Haberá acaso quen coarte, quen altere o relaxo
a atonía desta Gioconda?

Contemplativa femia
adurmiñada no oco dun bidé




Licença Creative Commons

quarta-feira, 20 de maio de 2009

Os tempos son duros mais a vitoria é nosa

Poema homenaxe a Ramón Cabanillas
Quizais o arrecendo a terra mollada
foi quen de modular nun son
as verbas que se lle axuntaban na cordame percorrendo a sensación de liberdade
coma se fose unha gaivota que vai cara o mar
Quizais, nas lousas do chan de Fefiñáns
haxa un antonte e acéndase unha lumieira
nesta noite, noitebra
de medos e corvos que nos empurran
ao OCASO “ Da terra asoballada”
O tempo semella que é un rapsodo e declama:
...” Galicia está cansa,
soia cos seus pensamentos.
Non chora; secouse a fonte.
Ten as serpes chuchándolle os peitos...”
As palabras do poeta baten nos ouvidos
doentes, e síntome máis náufraga
pois os pirotécnicos seguen aí
atentándonos coas cinchas
e a choiva trae apegado un agoiro de matricidio
Mais eu, irredenta gabearei polos montes abertos
e percorrerei a sensación de liberdade
coma se fose unha gaivota que vai cara o mar e igual que Ramón berrarei:
“...¡irmáns asoballados
de xentes estranxeiras,
ergámo-la bandeira azul e branca!
¡E ó pé da enseña da nazón galega
¡cantémo-lo dereito