sábado, 20 de novembro de 2010

A liña vermella



suspendida na atmosfera

abrangue o silencio que nos suicida
contra os marcos das portas pechadas
sen saída
Este é un longo instante, de sinais enmudecidas
finadas pola vinganza do tempo
Atopo espirais amarelas,xelatinosas
de sabor agridoce
que amosan a inexactitude
da extensión das nostálxicas páxinas
que conviven
no cerebro ateigado de obsesivas cadencias
poderosas

Acachoupada, entre as rúas de pedra
unha escura toupa acada a visión perdida e
séntase no sumidoiro a chorar


Este poema pertence ao poemario "Aínda son unha amante inconsútil"
3º Premio no 1º Certame de poesía “Eduardo Chao” Vigo, 2006






Licença Creative Commons

quinta-feira, 4 de novembro de 2010

Bosquexo dunha perna que pretende tirar para diante III



En concreto sabía dela
As palabras fixeran unha descrición
Polo miúdo
Seica existiu, mais
Foi un concepto arredor dunha noria
O cuspe pegou ideas no baleiro
A man, con claros síntomas de
inseguridade
traza bosquexos inexactos dunha perna
que pretende tirar para diante


Licença Creative Commons