sexta-feira, 6 de maio de 2011

É un día gris de outono


Unha viaxe a Oviedo. A cidade  e a estatua  que lle dedicaron a Woddy   Allen  inspiraron este poema.


As rúas amosan  un brillo que semella
unha lanterna acesa  no canto  dunha porta
Chove, e a humidade intérnase nos ósos
amodo
Percorre coma unha caricia nuns ollos ávidos
de formas
é visión de láminas  grises que invaden
unha memoria                       
Liñas de edificios érguense coma árbores petrificados
ataviados con follas de cemento
Deseños  de séculos  conviven nunha paisaxe  
que amorea liñas diversas nun lenzo
Os volumes gravitan no espazo
adquiren  movementos  de frescura
que se senten na pel
e o ollo paraliza  a luz das avenidas
que trazan somnámbulos tapices nas xanelas
                                  
Na praza, a imaxe dun Woddy Allen quedo
chíscache un ollo
De repente, a realidade é un semáforo en verde
unha cabina
transeúntes con présa
                                  
Non obstante                         
a estatua  do home fai  análises de si mesmo  


  

Licença Creative Commons

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

Sem comentários: