segunda-feira, 15 de outubro de 2012

A danza do paraugas gris


Unha chuvia intensa abre océanos  perante min
e  eu, acocho a miña tristura
baixo o paraugas gris
A chuvia, ás veces
está en nós mesmos
no noso interior
Vivo no interior dunha caixa de cartón
Non permiten que me queixe
morren esganadas as palabras  na miña gorxa
guindadas bágoas nun chan augacento
Non podo deixar de dar voltas
e voltas
porque estou presa nesta danza
de círculos interminábeis
imposíbel deixar de xirar
non podo